Mijn rot partij
Boeiende discussies heb ik soms op sociale media. Twitter is vluchtig en in honderdveertig tekens kun je niet zoveel kwijt. Maar op Facebook ontstaan mooie discussies. Daar hou ik van. Een onderwerp dat tot veel discussie leidt is het vluchtelingendrama dat zich voltrekt. Vaak wordt dat gekoppeld aan negatieve gevoelens over de islam. Recentelijk stoorden mensen zich nog aan de oproep voor vrijdaggebed in de Middelburgse moskee. Nu heb ik niets met kerken en moskeeën, maar ik was wel trots op mijn partijgenoot Mehmet Kavsitli uit Middelburg die opriep tot verdraagzaamheid. Daar was natuurlijk niet iedereen het mee eens. Van een overigens heel aardige mevrouw die recentelijk het landelijke Goes verruilde voor het grootstedelijke Den Haag als woonplaats kreeg ik de volgende reactie: “Apart dat jij nu naar de PvdA kijkt zoals de partij veertig jaar geleden was. Ik zou bijna gaan twijfelen, maar dat is uiteraard een grapje. Er is bijna niets over van de partij en na de volgende verkiezingen waarschijnlijk nog minder. Zo weinig PvdA-stemmers, ik hoef dus niet te twijfelen.”
Het is waar, de PvdA staat al maanden slecht in de politieke peilingen op 10 kamerzetels, een verlies van 28 kamerzetels. De virtuele winnaar is de PVV met 30 kamerzetels, een winst van 15. Hier doet zich het booming-effect voor. We willen niet graag bij de verliezer horen dus wordt de winst van de winnaar steeds groter.
We roepen in koor dat het slecht gaat met Nederland, en dat ligt dan aan de PvdA. De FNV en de SP hebben het over de afbraak van de zorg. De PvdA zou in 1995 met een toespraak van toenmalig premier Wim Kok zijn ideologische veren hebben afgeschud. Onder de kop Waarom Haagse visies zelden meer dan halve waarheden zijn maakte NRC-redacteur Tom-Jan Meeus een analyse. Hij schrijft: “Wie wil volhouden dat de PvdA in 1995 zijn ideologische veren heeft afgeworpen moet dat vooral doen. Maar de werkelijkheid is dat de partij van Kok tot en met Samsom, de ideologische aanvallen op de verzorgingsstaat vrijwel volledig heeft afgeslagen. De paradox voor de PvdA is eerder dat de kiezer dit succes als automatisme is gaan zien, waardoor het amper nog zo wordt ervaren.”
Ik geloof ook niet dat – zoals sommige mensen roepen en misschien ook wel hopen – dat dit het einde van de PvdA zal betekenen. Het is mijn vaste overtuiging dat er altijd een sociaaldemocratische partij zal blijven bestaan. Wat is het alternatief? Natuurlijk heb ik ook mijn bedenkingen bij de landelijke koers van de PvdA, al begrijp ik ook dat dit het gevolg is van compromissen met de VVD. Toch zou ik geen andere sociaaldemocratische partij weten waar ik mij bij thuis zou voelen. Er wordt wel eens gekeken naar de SP, maar dat is een partij die toch ver van het sociaaldemocratische gedachtegoed afstaat, eerder te vergelijken met het oude communisme. En ook die partij zie ik nog niet profiteren van het verlies in de peilingen van de PvdA. D66 die wel profiteert van het verlies van de PvdA is zeer gericht op een kansenmaatschappij. Voor mensen met weinig kansen lijkt me dat geen goed alternatief. De PVV? Deze zet bevolkingsgroepen tegen elkaar op. Te vergelijken met het oude fascisme. Voor mij geen optie. GroenLinks? Sympathiek maar te eenzijdig gericht op het milieu. De VVD keert weer helemaal terug naar het oude kapitalisme met vrije markteconomie. En politiek op basis van een geloofsrichting is voor mij geen optie zodat confessionele partijen voor mij ook afvallen. Een lokale partij? Dat zijn meestal vergaarbakken van mensen van allerlei pluimage. In Goes gevormd door ontevreden PvdA-ers en in een andere plaats de lokale variant van de PVV. En over sociale vraagstukken gaat een lokale partij niet, dat is landelijk beleid. De keus voor een andere landelijke partij zou dan logischer zijn.
De PvdA is een partij van discussies. Dat vind ik mooi. We buitelen over elkaar heen over de meest gewenste koers van de partij. Dat doen we in alle openheid in de media. Sommigen noemen dat stom. Ik heb dat liever dan een partij als de PVV, waarvan je geen lid kunt worden en waar discussie wordt gesmoord. We schelden op die rot partij, maar het blijft wel mijn rot partij.
Frits de Kaart
