Onderstaande tekst heb ik als scheidend fractievoorzitter, mede namens het gewestelijk bestuur, uitgesproken in de laatste vergadering van Provinciale Staten waar Ben de Reu als gedeputeerde actief was.
“Zo, dus jij bent die nummer drie”. Dat waren de hartelijke en hartverwarmende woorden die Ben de Reu bij onze eerste kennismaking tegen me uitsprak. Het was december 2014 en de gewestelijke ledenvergadering van de PvdA stond op het punt om zich uit te gaan spreken over de kandidatenlijst voor de verkiezingen Provinciale Staten van maart 2015. Je snapt, ik maakte gelijk kennis met de beste kant van Ben de Reu. Toen Annebeth Evertz en ik diezelfde middag als ware Charlie’s Angels rondom Ben en zijn koersfiets op de foto voor de campagneposter werden vereeuwigd, werd het natuurlijk al snel Ben’s Angels.
Ben, afgelopen woensdag hebben jij en Carla Schönknecht een heel mooi en zeer verdiend waardig afscheid gehad. Toen Kees en ik enkele weken geleden aan de commissaris vroegen om onze bestuurders uit te mogen zwaaien met mooie woorden kregen we een lesje in nederigheid. Op zeer vriendelijke toon liet hij ons weten dat ons verzoek niet paste in de opzet van het programma en het was niet jullie wens om toegesproken te worden. Maar gelukkig troffen we zoals altijd een zeer begripvolle commissaris en hij regelde dat we jullie wel tijdens de laatste Statenvergadering van jullie beiden als gedeputeerden mogen toespreken. Kees Bierens en ik hebben rebels nog even nagedacht over, oké, maar dan ik Carla toespreken en Kees Ben, maar daar hebben we toch maar van afgezien en in alle nederigheid onze plek ingenomen. Dus, of het mooie woorden worden valt nog maar te bezien. Ik hoor straks vast je ongezouten oordeel wel.
Je bent 8 jaar namens de PvdA gedeputeerde geweest en in die 8 jaar heb je vele diverse portefeuilles gehad. In je eerste periode had je wat meer de traditionele PvdA-thema’s onder je hoede, economie en werk en in de tweede periode kwamen daar onder meer thema’s als water en energietransitie voor in de plaats. Wat je denk ik gekenschetst heeft in beide perioden is dat je er voor bent gegaan, alles eruit hebt willen halen voor Zeeland en de Zeeuwen. Afgelopen woensdag werd al een paar keer gerefereerd aan het belang van relaties opbouwen met mensen en hoe jij ervoor zorgde dat je mensen verbond aan Zeeuwse belangen en aan Zeeuwse thema’s. Mensen, zowel van binnen als van buiten Zeeland. Je bent een zeer charmante gastheer die heel goed aanvoelt dat inhoud en sfeer (en food and drinks) onlosmakelijk samen moeten en kunnen gaan. Jij voelde erg goed aan dat politiek tussen mensen gebeurt, dat de onderlinge verhoudingen en het respecteren van ieders bevoegdheden en verschil van inzicht daarbij, van relevant belang zijn. Je bent daarbij een leermeester voor mij geweest ook.
Maar ja, Ben, laten we wel wezen, ik sta hier natuurlijk niet om je louter en alleen de loftrompet te steken. Dat is woensdag al gedaan. Je zou er haast van naast je schoenen gaan lopen. Nu en vanaf deze plek, de rauwe ongepoetste versie met de juicy details met inside information. Dus spreek ik over vier jaar samenwerken met Ben. Na zijn illustere woorden ‘Zo, dus jij bent die nummer drie’ kregen we een paar maanden na de verkiezingen veel met elkaar te maken, want ik volgde Annebeth op als fractievoorzitter en jij was inmiddels aan je tweede periode als gedeputeerde begonnen. En ik weet niet wat het was of waar het begon en of het te maken had met het feit dat we allebei Zeeuws-Vlaamse roots hebben en onderwijsmensen zijn, maar we werden best een leuk span als PvdA-bestuurder en fractievoorzitter. Je noemde mij na enige tijd zelfs je politieke baas en dan scoor je bij mij al snel punten. Ben en ik hadden een ongeschreven modus gevonden in gesprekken en overleggen waar we beiden aanwezig waren. Die modus hield kortweg in, naast de inhoud die we allebei deden, Anita was van het onderdeel empathie en begrip en Ben…die deed de rest. Tot een keer, jij weet wanneer en waarover… de rollen tot onze grote schrik ineens heel erg omgedraaid werden en Ben zich genoodzaakt zag de empathie te doen. We schrokken er allebei van en besloten dat dit eens maar nooit weer was dat we toch maar weer snel terug moesten naar onze beider natuurlijk habitat.
Als je politieke baas sprak ik je tijdens een fractievergadering (ja collega’s, so far het dualisme in de Statenfractie van de PvdA) wel eens streng toe over je opstelling bij een lastig onderwerp in de eerstvolgende Statenvergadering. Ben, geen arrogante blik, geen net-niet ingehouden cynisme….en als ik zijn ‘ja ja’ niet vertrouwde week ik een enkele keer in grote wanhoop weleens uit naar het meest ultieme dreigement dat ik kon inzetten, en dat waren de woorden: Ben, denk eraan, je moeder kijkt ook mee!
Lieve, stoute, galante, onverschrokken, charmante, sterke en rode Ben, we zijn je vreselijk dankbaar voor al je werk voor Zeeland als PvdA-bestuurder. Werk dat je hebt ingevuld op een manier waarbij je andere mensen wist te verbinden, samenbracht om iets tot stand te brengen voor anderen die dat nodig hadden of er blij of beter van werden. Dus vooral namens hen, dank je wel daarvoor! De sociaaldemocratie en de PvdA had in jou een waardig en kundig bestuurder.
Ik heb vreselijk veel respect voor je energie, je passie en de wijze waarop je lol en plezier had in alles wat je deed! Alle goeds voor jou, Yvonne, je kinderen en kleinkinderen!”
Hartelijke groet, mede namens gewestelijk voorzitter Conny Miermans,
Anita Pijpelink
