Een liefde

‘Strijd op links: hoe de SP de PvdA opeet’ kopte de Volkskrant. Dat is smullen voor rechts Nederland. In plaats dat PvdA en SP elkaar versterken verscheuren ze elkaar. Soms ben ik jaloers op de activistische stijl van de SP. Nu gaan we als PvdA ook de deuren langs om met mensen te praten. Toch kleeft aan ons het karakter van een gouvernementele partij. Partijgenoten die gezien worden als prominent, omdat ze ooit minister zijn geweest komen op tv met ernstige gezichten vertellen dat het slecht gaat met de PvdA. Blijkbaar is dit nieuws wat we nog niet wisten. Er wordt gesproken over de koers van de PvdA. Die moet anders. Aan het leiderschap van Samsom wordt getwijfeld.

Nu is discussie over de koers van de partij niets nieuws. In de 125 jaar van de sociaaldemocratie is er altijd discussie geweest over de koers die we moeten gaan. Dat doen we niet binnenskamers, maar dat schreeuwen we uit. In openbare vergaderingen, op tv en ook graag via de sociale media als Twitter en Facebook. Dat vind ik nu zo mooi aan de PvdA. Die open cultuur van discussiëren. Het is als met een liefde: ik hou van die partij om wat ze is. De SP mag dan het stalinisme hebben afgezworen, in de praktijk zijn ze nog steeds zo gesloten als een betonnen bunker. Ooit iemand in de SP horen roepen dat de partijleiding het anders moet doen? Natuurlijk het is niet best voor de kiezersgunst om al discussiërend over straat te gaan. Het lijkt op ruzie en daar houden kiezers niet van. We zijn een partij in beweging en dat is iets dat je niet van iedere politieke partij kunt zeggen.

Rechtse partijen hebben altijd al een meerderheid in Nederland gehad. Dat vraagt om manoeuvreren om toch iets van je linkse idealen te verwezenlijken. Aftasten hoe ver je kunt gaan, zoeken naar nieuwe wegen. Dat is niet gemakkelijk uit te leggen. Wel makkelijk is om aan de zijlijn te roepen dat iedere verandering een schandalige achteruitgang is. Kiezers willen duidelijkheid en het liefst houden van wat we hebben. Maar was dat dan altijd goed? Was het goed om als 70-jarige al in een verzorgingshuis te worden opgenomen? Is het juist dat iedere verandering een achteruitgang is? Willen we terug naar de verzorgingsstaat, waarin voor je gedacht wordt van de wieg tot het graf? Of willen we dat mensen meer zelf denken en doen? Dat is een omschakeling. Dat zorgt voor onzekerheid. Het huidige kabinet is niet onze droomcoalitie, maar na jaren van besluiteloosheid worden nu wel keuzes gemaakt. Topsalarissen worden aangepakt. Instituties als banken, woningbouwcorporaties, pensioenfondsen, zorgaanbieders en onderwijsinstellingen moeten zich meer bezig gaan houden met het bedienen van de samenleving.

Er wordt een route voor de toekomst uitgezet. En onderweg komen we zaken tegen die toch even anders moeten. Al werkend komen er dan besluiten om toch nog wat meer geld voor de thuiszorg uit te trekken en komt de wijkverpleging weer terug. We blijven werken aan een samenleving van gelijkwaardigheid en solidariteit. Een samenleving waar we mensen niet laten vallen. We blijven kritisch over onze politieke vertegenwoordigers. Dat houdt ons scherp.

Frits de Kaart